Pat Kane: We moeten blijven praten over de bosbranden in Australië

De ongekende bosbranden in Australië worden aangehaald als voorbeeld van de klimaatcrisis die al aan de gang is

IT lijkt voor veel Australiërs het iconische moment te zijn als ze wankelen van hun territorium – een landmassa ter grootte van de Verenigde Staten – en worden overspoeld door ongekende bosbranden.

Een video die de ronde doet, toont een Australische ekster, zittend op een wit houten hek in Newcastle, New South Wales.De vogel is opmerkelijk, zelfs geliefd, omdat hij de geluiden nabootst die hij het meest tegenkomt in zijn omgeving.

Het stijgende lied?Een breed scala aan gierende sirenes van brandweerwagens – dat is het enige dat het wezen de afgelopen weken heeft gehoord.

Het Australische inferno wordt terecht aangehaald als voorbeeld van de klimaatcrisis die al aan de gang is, laat staan ​​dat deze wordt verzacht (het is het heetste en droogste jaar ooit gemeten, en voor Australië zegt dat iets).

Ik weet niet hoe jouw contacten met familie, vrienden en collega's down under zijn.Maar mijn eigen connecties zijn acuut depressief over hun dagelijkse ervaringen.

De verstikkende kelen, de griezelige luchtgloed, de stroomstoringen, de transportstoringen.De bijna-ongevallen als muren van vlammen langs hun kampen razen.De bloei van politici – en de kans dat zij verantwoordelijk handelen, is “van Buckley en van niemand”, zoals ze zeggen.

Denk echter geen moment dat ze trillend in de hoek staan ​​te wachten op een eco-apocalyps.Het is merkwaardig om de alledaagse verhalen van Australiërs te lezen over het verdedigen van hun boerderijen in de bush tegen snel bewegende, boomtoppenhoge muren van vuur.Eén kenmerk van hun garens gaat absoluut over het tonen van Ocker-veerkracht.

Vermoeid vertellen ze je dat ze altijd met bosbranden te maken hebben gehad.En hoe hun families en gemeenschappen veel overlevingsvaardigheden hebben ontwikkeld.Op daken worden sprinklers gemonteerd;er worden niet-brandbare perimeters aangelegd;motoren worden aangewakkerd om de waterdruk op peil te houden.Apps met de naam “Fires Near Us” bieden realtime informatie over de locatie van wervelende vlammen.

Ik hoor zelfs over de wonderen van beschermende blusdekens, gemaakt van zuivere wol en brandvertragend, die (ze verzekeren mij) elke burger kunnen helpen een inferno van 1000°C te overleven dat 20 tot 40 minuten boven je hoofd hangt.

Toch maakt dit bosbrandseizoen zelfs de meest knoestige en strijdlustige moderne Australiër bang.Zoals de foto’s laten zien, vlammen grote delen van het land naar elkaar toe – een gebied ter grootte van België dat nu verbrand is.De enorme hoeveelheid branden werpt een vreemde, oranje bleekheid over de megalopolis die Sydney heet.

De bewoners van deze wereldhoofdstad maken al hun grimmige berekeningen.P2 (wat kankerverwekkende asdeeltjes van een paar micromillimeter lang betekent) doordrenkt de lucht van de straten.Er is een ernstig tekort aan P2-ademhalingsmaskers (die niet goed genoeg om het gezicht sluiten en dus nauwelijks werken).Sydneysiders verwachten de komende tien tot dertig jaar een reeks gevallen van emfyseem en longkanker als gevolg van de branden.

“Dit is in wezen elke weergave van de hel die werkelijkheid is geworden... de dystopische toekomst die zo vaak wordt voorspeld in sciencefiction”, zegt een van mijn Oz-contacten.

En hoewel het dodental onder mensen tot nu toe niet hoog is, is het dodental onder dieren bijna onbegrijpelijk.Tot nu toe zijn naar schatting een half miljard dieren gedood, waarbij koala's bijzonder slecht toegerust zijn om aan deze extreme en woeste branden te ontsnappen.

Terwijl we de regen saai langs onze Schotse ramen zien druppelen, naast de flatscreen en de oranje getinte nieuwsbulletins, is het misschien gemakkelijk voor ons om stilletjes onze gelukkige sterren te bedanken voor onze doorgaans doorweekte toestand.

Toch maakt Australië deel uit van onze moderniteit.Het is een schok om te zien hoe hijgend, mobiel bellende voorsteden rondstruinen op okerkleurige stranden terwijl de vlammen hun huizen, levensonderhoud en steden om hen heen verteren.

Welke verschijnselen zullen ons uiteindelijk treffen in het vochtige Schotland, terwijl de planeet nog steeds meedogenloos opwarmt?In plaats van een muur van vlammen zullen het waarschijnlijk de vluchtelingenzielen zijn die uit hun thuisland worden verdreven – onze westerse achteloosheid over onze CO2-uitstoot vernietigt hun binnenlandse levensvatbaarheid.Zijn we klaar en bereid om onze verantwoordelijkheden op ons te nemen, voor een resultaat dat we hebben gegenereerd?

Het bestuderen van de Australische situatie maakt verder duidelijk wat de scherpe randen van onze komende klimaatpolitiek met zich mee kunnen brengen.

De Australische premier Scott Morrison werd verkozen door dezelfde campagnemememachine die Johnson zijn ambt bezorgde, en de Tories hun meerderheid.Morrison staat zo sympathiek tegenover de fossiele-brandstofindustrie dat hij ooit een brok steenkool in de parlementszaal van Canberra in zijn armen hield (“wees er niet bang voor”, koerde hij).

Op de recente COP25-klimaatconferentie werden de Australiërs door veel deelnemende staten veroordeeld omdat ze probeerden compromissen te sluiten en de impact van koolstofhandelquota te verzachten.Morrison – die zo zorgeloos is over de bosbranden dat hij op hun hoogtepunt met het gezin op vakantie naar Hawaï ging – is een bekend soort Australische politieke triangulator (inderdaad, zij hebben de praktijk uitgevonden).

“We willen onze klimaatdoelstellingen halen, maar we willen de banen van gewone Australiërs niet aantasten – we nemen een verstandig standpunt in”, was een van zijn recente antwoorden.

Zal de huidige regering van Westminster de komende twaalf maanden hetzelfde midden-op-de-weg standpunt innemen als Morrison, in haar optocht naar de volgende COP-conferentie in Glasgow?Welk standpunt zal een Schotse regering overigens innemen als de productie van olie voor energie nog steeds deel uitmaakt van het Indy-prospectus?

De verslaving van opeenvolgende Australische regeringen aan fossiele brandstoffen heeft maar al te commerciële drijfveren.China heeft een extractieve relatie met Australië; het gelukkige land voorziet de supermacht van ijzererts en steenkool in de handel ter waarde van 120 miljard dollar per jaar.

Maar als er één land het potentieel heeft om een ​​kolos op zonne-energie en duurzame energie te worden, dan zou het Australië moeten zijn.Op basis van de door de zon gegenereerde watt per hoofd van de bevolking stond Australië in juli 2019 op de tweede plaats in de wereld (459 WPC) na Duitsland (548 WPC).

Er zijn terechte zorgen over het toevoegen van de brandbaarheid van zonnepanelen en het explosieve potentieel van batterijen aan de levensstijl in de bush.Maar om de grote steden te bedienen zijn zonneparken planbaar, verdedigbaar en levensvatbaar.

Het volledige scala aan duurzame energiebronnen – geothermie, on- en offshore windenergie, getijdenenergie – is beschikbaar voor dit gelukkige land.Alles wat een levensvatbaar alternatief is voor de kolencentrales die, ongelooflijk genoeg, nog steeds de basislast van de Australische energieproductie leveren.(De trouw van premier Morrison aan de speen van de mijnbouwsector zal de waanzin alleen maar vergroten).

En als een verre kreet kan de stem van de oorspronkelijke bewoners van Australië – die het land al tienduizenden jaren lang duurzaam en intiem onderhouden – af en toe gehoord worden te midden van het reguliere politieke rumoer.

The Biggest Estate On Earth van Bill Gammage en Dark Emu van Bruce Pascoe zijn boeken die de mythe volledig weerleggen dat Australië een onontgonnen wildernis was waar jager-verzamelaars rondzwierven en vervolgens productief werden gemaakt door westerse kolonisten.

En het bewijs was de manier waarop de inheemse volkeren ‘vuurstok’, oftewel strategische verbranding, gebruikten.Ze duwden bomen op arme grond en maakten van het goede land grasvelden die wild aantrokken: een ‘mozaïek van brandwonden’, zoals Pascoe het noemt.En die overgebleven bomen mochten hun brandbare stammen niet dikker maken, of hun bladerdaken te dicht bij elkaar plaatsen.

De onderzoeken van Pascoe en Gammage stellen alle vooroordelen volledig ter discussie en tonen inheemse natuurlijke landschappen aan die meer gecontroleerd waren, met minder en beter verzorgde bomen, dan nu – waar de vlammen van kruin naar kruin springen.

Zoals een stuk op de ABC-website opmerkt: “Er zouden grote voordelen kunnen zijn als Australië de vuurvaardigheden van zijn oude volk opnieuw zou leren.De vraag blijft of de Australische politiek volwassen genoeg is om dit toe te staan.”

Dat lijkt op dit moment niet zo (en politieke onvolwassenheid is bepaald niet exclusief voor Australië).Mijn collega's in Sydney verwachten dat klimaatleiderschap op de een of andere manier uit het maatschappelijk middenveld zal moeten komen, gezien het diep gecompromitteerde karakter van het nieuwe regime.Klinkt dat bekend?

Maar we moeten de Australische meltdown scherp en gealarmeerd in de gaten houden.In tegenstelling tot de brutale en vrolijke toerismevideo die Kylie Minogue op surrealistische wijze promoot op sociale media, is Australië een graadmeter voor een aantal van onze eigen collectieve problemen.

Deze website en de bijbehorende kranten houden zich aan de Editors' Code of Practice van de Independent Press Standards Organization.Als u een klacht heeft over de redactionele inhoud die betrekking heeft op onnauwkeurigheid of inbreuk, kunt u hier contact opnemen met de redactie.Als u niet tevreden bent met het gegeven antwoord, kunt u hier contact opnemen met IPSO

© Auteursrecht 2001-2020.Deze site maakt deel uit van het gecontroleerde lokale krantennetwerk van Newsquest.Een Gannett-bedrijf.Gepubliceerd vanuit haar kantoor aan 200 Renfield Street Glasgow en gedrukt in Schotland door Newsquest (Herald & Times), een divisie van Newsquest Media Group Ltd, geregistreerd in Engeland en Wales met nummer 01676637 bij Loudwater Mill, Station Road, High Wycombe HP10 9TY – een Gannett bedrijf.


Posttijd: 06-jan-2020
WhatsApp Onlinechat!