De apps, boeken, films, muziek, tv-shows en kunst inspireren deze maand onze meest creatieve mensen in het bedrijfsleven
Een bekroond team van journalisten, ontwerpers en videografen die merkverhalen vertellen door de kenmerkende lens van Fast Company
Strandjutten is al lang een onderdeel van het leven van eilandgemeenschappen.Aan de zuidwestelijke rand van Scarp, een klein, boomloos eiland voor de kust van Harris in de Buiten-Hebriden van Schotland, was de Mol Mòr (“groot strand”) waar de lokale bevolking drijfhout ging verzamelen voor het repareren van gebouwen en het maken van meubels en doodskisten.Tegenwoordig is er nog steeds veel drijfhout, maar evenveel of meer plastic.
Scarp werd in 1972 verlaten. Het eiland wordt nu alleen in de zomer gebruikt door eigenaren van een klein aantal vakantiehuizen.Maar in Harris en de Hebriden blijven mensen praktisch en decoratief gebruik maken van strandgekamde plastic voorwerpen.Veel huizen hebben een paar boeien en trawlervlotters die aan hekken en poortpalen hangen.Zwarte kunststof PVC-buis, die in overvloed aanwezig is bij viskwekerijen die door stormen zijn vernield, wordt vaak gebruikt voor de drainage van voetpaden of wordt gevuld met beton en gebruikt als hekpalen.Grotere buizen kunnen in de lengte worden gespleten om voerbakken te maken voor het beroemde winterharde hooglandvee.
Touw en netten worden gebruikt als windscherm of om gronderosie te voorkomen.Veel eilandbewoners gebruiken viskisten – grote plastic kratten die aangespoeld zijn – voor opslag.En er is een kleine ambachtelijke industrie die gevonden voorwerpen hergebruikt als toeristische souvenirs, waarbij plastic tats worden omgezet in van alles, van vogelvoeders tot knopen.
Maar dit strandjutten, recyclen en hergebruiken van grotere plastic voorwerpen is nog niet eens de oppervlakte van het probleem.De kleinere stukjes plastic die moeilijker te verzamelen zijn, hebben een grotere kans om in de voedselketen terecht te komen of terug in zee te worden gezogen.Stormen die rivieroevers wegsnijden, brengen vaak een alarmerende plastic geologie aan het licht, met lagen plastic fragmenten in de grond, enkele meters onder het oppervlak.
Rapporten die de omvang van de plasticvervuiling van de oceanen in de wereld aangeven, zijn de afgelopen tien jaar wijdverspreid geworden.Schattingen van de hoeveelheid plastic die jaarlijks in de oceanen terechtkomt variëren van 8 miljoen ton tot 12 miljoen ton, hoewel er geen manier is om dit nauwkeurig te meten.
Het is geen nieuw probleem: een van de eilandbewoners die 35 jaar op Scarp op vakantie is geweest, zei dat de verscheidenheid aan voorwerpen die op Mol Mòr zijn gevonden, is afgenomen sinds New York City in 1994 stopte met het dumpen van afval in zee. ruimschoots gecompenseerd door een toename van de hoeveelheid: het BBC Radio 4-programma Costing the Earth meldde in 2010 dat het plastic zwerfvuil op de stranden sinds 1994 was verdubbeld.
Het groeiende bewustzijn van plastic in de oceaan heeft lokale inspanningen aangewakkerd om de stranden schoon te houden.Maar de hoeveelheid ingezamelde teruggooi roept de vraag op wat we ermee moeten doen.Plastic uit de oceaan degenereert onder invloed van zonlicht bij langdurige blootstelling aan zonlicht, waardoor het soms moeilijk te identificeren en moeilijk te recyclen is, omdat het verontreinigd is met zout en er vaak zeeleven op het oppervlak groeit.Sommige recyclingmethoden kunnen alleen succesvol zijn als de maximale verhouding 10% oceaanplastic en 90% plastic uit binnenlandse bronnen bedraagt.
Lokale groepen werken soms samen om grote hoeveelheden plastic van de stranden te verzamelen, maar voor lokale overheden is de uitdaging hoe om te gaan met een problematisch materiaal dat moeilijk of onmogelijk te recyclen is.Het alternatief is storten met een vergoeding van ongeveer $ 100 per ton.Docent en sieradenmaakster Kathy Vones en ik onderzochten de mogelijkheden om oceaanplastic te hergebruiken als grondstof voor 3D-printers, bekend als filament.
Polypropyleen (PP) kan bijvoorbeeld gemakkelijk worden vermalen en gevormd, maar het moet 50:50 worden gemengd met polylactide (PLA) om de consistentie te behouden die de printer nodig heeft.Het mengen van soorten plastics op deze manier is een stap achteruit, in die zin dat ze moeilijker te recyclen zijn. Maar wat wij en anderen leren door nieuwe potentiële toepassingen voor het materiaal te onderzoeken, kan ons in de toekomst misschien twee stappen vooruit helpen.Andere oceaanplastics zoals polyethyleentereftalaat (PET) en hogedichtheidpolyetheen (HDPE) zijn ook geschikt.
Een andere aanpak waar ik naar keek was het smelten van polypropyleen touw boven een kampvuur en het gebruiken in een geïmproviseerde spuitgietmachine.Maar deze techniek had problemen met het nauwkeurig handhaven van de juiste temperatuur, en ook met giftige dampen.
Het Ocean Cleanup-project van de Nederlandse uitvinder Boyan Slat is veel ambitieuzer geweest, met als doel om in vijf jaar 50% van de Great Pacific Garbage Patch terug te winnen met een groot net dat aan een opblaasbare boom hangt en het plastic opvangt en naar een verzamelplatform trekt.Het project is echter op moeilijkheden gestuit en zal in ieder geval alleen grotere fragmenten aan de oppervlakte verzamelen.Er wordt geschat dat het grootste deel van het plastic in de oceaan bestaat uit deeltjes van minder dan 1 mm groot die in de waterkolom zweven, waarbij nog meer plastic naar de oceaanbodem zinkt.
Deze zullen nieuwe oplossingen vereisen.Het verwijderen van de enorme hoeveelheden plastic in het milieu is een lastig probleem dat ons nog eeuwen zal bezighouden.We hebben gewetensvolle gezamenlijke inspanningen nodig van politici en de industrie en frisse ideeën – die momenteel allemaal ontbreken.
Ian Lambert is universitair hoofddocent design aan de Edinburgh Napier University.Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanuit The Conversation onder een Creative Commons-licentie.Lees het originele artikel.
Posttijd: 30 augustus 2019